Υπάρχουν ιστορίες που διαμορφώνουν τη φαντασία. Όταν μιλάμε για ζυμαρικά, το σκεφτόμαστε αμέσως Ιταλία. Ωστόσο, ορισμένοι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι τα ζυμαρικά εισήχθησαν στην Ευρώπη από Κίνα Marco Polo, ο οποίος ταξίδεψε σε όλη την Ασία τον 13ο αιώνα.
Αυτός ο θρύλος προήλθε στην πραγματικότητα σε μια διαφήμιση της δεκαετίας του 1920 με τον “Marco Polo” να μιλάει για ζυμαρικά.
Το 2002, μια ανακάλυψη άλλαξε τις γνώσεις μας για τα ζυμαρικά. Κατά τη διάρκεια ανασκαφών στην Κίνα, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ένα πιάτο ζυμαρικών που χρονολογείται πριν από περισσότερα από 4.000 χρόνια.
Αυτό το ζυμαρικό είχε μήκος 50 εκατοστά και έμοιαζε πολύ με τα μακαρόνια που ξέρουμε σήμερα. Μόνο που έγιναν με κεχρί και όχι σιτάρι.
Η εφεύρεση των ζυμαρικών δεν βρίσκεται μόνο σε ένα μέρος του πλανήτη. Αρκετοί πολιτισμοί είχαν αναπτύξει, σε όλη τη Γη και σε διαφορετικούς χρόνους, τη δική τους παραγωγή ζυμαρικών, όλα διαφορετικά μεταξύ τους.
Έλληνες, Ρωμαίοι και Άραβες έτρωγαν ζυμαρικά πολύ πριν το ταξίδι του Μάρκο Πόλο στην Κίνα.
Αρχαίο Λαγανών
Η πιο κοινή μορφή ζυμαρικών ήταν αναμφίβολα το λαγάνον, ένα κομμάτι ζύμης κομμένο σε λωρίδες. Επρόκειτο για κομμάτια ζύμης σιταριού τοποθετημένα σε ένα πιάτο σε πολλές στρώσεις, μεταξύ των οποίων απλώνονταν μια γέμιση κρέατος ή ψαριού.
Μια συνταγή ζυμαρικών που χρονολογείται από το 1700 π.Χ. βρίσκεται ακόμη και σε μια βαβυλωνιακή μαγειρική πραγματεία.
Δεν είναι περίεργο: η καλλιέργεια σιταριού ξεκίνησε στη Μεσοποταμία γύρω στο 8.000 π.Χ. Στη συνέχεια, τρώγονταν ειδικά ένα είδος ζυμαρικού, το risnato (ριζότο), φτιαγμένο από αλεύρι σίτου και νερό, τριμμένο ή θρυμματισμένο σε βραστό υγρό. Είδος ζυμαρικών που βρίσκουμε ακόμα και σήμερα στην Ιταλία, με pasta grattugiata, αλλά και στην Αλσατία ή τη Γερμανία, με spatzle (ιστούς αράχνης).
Ένα σημαντικό ορόσημο για τα ζυμαρικά έχει επιτευχθεί σε μια άλλη ήπειρο, δείχνοντας ξεκάθαρα τη διεθνή πτυχή αυτού του προϊόντος, την Αφρική.
Παλαιότερα, τα ζυμαρικά καταναλώνονταν συχνά φρέσκα. Χαρακτηριστικό που δεν έχει κάνει εύκολη τη διατήρησή τους, ιδιαίτερα για τους νομαδικούς πληθυσμούς της Αραβικής Χερσονήσου και της Βόρειας Αφρικής. Μη έχοντας αρκετό νερό, αυτοί οι νομάδες αναγκάστηκαν να εφεύρουν μια διαδικασία συντήρησης: το στέγνωμα των ζυμαρικών.
Με την εισαγωγή της δημιουργίας ζυμαρικών με τη μορφή μικρών σωλήνων (όπως τα μακαρόνια), το στέγνωμα έγινε πολύ πιο γρήγορο και αποτελεσματικό. Μια επαναστατική τεχνική που σύντομα εξήχθη στην Ιταλία, όπου η τεχνική της ξήρανσης ζυμαρικών εμφανίστηκε μεταξύ 9ου και 11ου αιώνα, υπό αραβική κυριαρχία στο Εμιράτο της Σικελίας από το 831 έως το 1091. Οι Άραβες έχουν επίσης την προέλευση της λέξης σπαγγέτι, που σημαίνει «νήμα» ή «αλυσίδα». Λοιπόν, τελικά τα ζυμαρικά δεν έχουν σπίτι στην Ιταλία;
