Πριν από περίπου ένα μήνα, τα μάτια ήταν ξανά στραμμένα Ιράναπό το πρωτοφανές γεγονός την επίθεσή του στο ισραηλινό έδαφος – με δικούς της πυραύλους και drones και όχι με πληρεξούσιο, έχει τροφοδοτήσει φόβους για μια σκληρή απάντηση από την κυβέρνηση Νετανιάχου και έναν περιφερειακό πόλεμο που θα μπορούσε ακόμη και να κλιμακωθεί σε παγκόσμια σύγκρουση.
Η επίθεση στην Τεχεράνη και Ισραηλινά αντίποινα Παρόλα αυτά φαίνονται σχεδιασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να στέλνουν μηνύματα στον αντίπαλο και να ικανοποιούν σε κάποιο βαθμό την εσωτερική κοινή γνώμη, χωρίς όμως να ωθούν τα πράγματα στα άκρα. Και ακριβώς όταν όλοι είχαν σταματήσει να ασχολούνται με τις ιρανικές διώξεις και ενέργειες – εστιάζοντας περισσότερο στα επόμενα βήματα του Ισραήλ στον πόλεμο στη Γάζα (και στο μεταπολεμικό καθεστώς του παλαιστινιακού θύλακα), συνέβη ο θάνατος του Ιμπραήμ Ραΐσι για να επαναφέρει την προσοχή στην Τεχεράνη.
Τι αλλάζει με τον ξαφνικό θάνατο του Raïssi; Δεν είναι πολλά
Θα μπορούσε αυτό να επηρεάσει την περιφερειακή πολιτική του Ιράν και να αυξήσει για άλλη μια φορά τις πιθανότητες άμεσης σύγκρουσης με το Ισραήλ; Σε μια πρώτη ανάγνωση των πραγμάτων δεν υπάρχει καμία ευδιάκριτη πρόθεση από την πλευρά της Τεχεράνης να ακολουθήσει μια πολιτική κλιμάκωσης – τουλάχιστον μέχρι την πολιτική μεταβατική περίοδο στην οποία εισέρχεται αναγκαστικά μέχρι τις νέες προεδρικές εκλογές σε 50 ημέρες. Κανένας Ιρανός αξιωματούχος δεν «έδειξε» ισραηλινή συμμετοχή στη συντριβή του ελικοπτέρου.
Μέλημά τους τώρα είναι να στείλουν στη σημερινή κηδεία του Raïssi ένα μήνυμα ενότητας και συνέχειας.
Παρά το απροσδόκητο κενό που έχει προκύψει στην κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας του Ιράν, η στρατηγική κατεύθυνση της εξωτερικής και περιφερειακής πολιτικής του, που ορίζεται κυρίως από τον Ανώτατο Ηγέτη Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ και επηρεάζεται από το Σώμα Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC), αναμένεται. να παραμείνει αμετάβλητη.
Ωστόσο, η πρόσφατη κλιμάκωση μεταξύ Ιράν και Ισραήλ ήδη επηρεάζει τη στρατηγική σκέψη της Τεχεράνης. και τους περιφερειακούς υπολογισμούς της, όπως εκτιμά το Foreign Policy στην ανάλυσή του.
Η ισραηλινή επίθεση της 1ης Απριλίου
Για το Ιράν, την ισραηλινή επίθεση της 1ης Απριλίου στην ομάδα του Πρεσβεία του Ιράν στη Δαμασκό που σκότωσε μέλη του IRGC, ήταν μια απόφαση που ξεπέρασε τις κόκκινες γραμμές της. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα αφήσει ένα τέτοιο χτύπημα αναπάντητο σε έδαφος που θεωρεί «δικό του» ή ίσως φοβόταν ότι θα ήταν το πρώτο βήμα σε μια ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο με στόχο την διακοπή της υλικοτεχνικής υποστήριξης της Χεζμπολάχ.
Ήθελε επίσης να δείξει στους πληρεξούσιους του (Χούτι, Χεζμπολάχ, Χαμάς) ότι δεν είναι οι μόνοι που κάνουν «θυσίες». Αυτό σκέφτηκε έπρεπε να αντιδράσει δυναμικά, χωρίς όμως να προκαλέσει πόλεμο.
Τετράγωνο του κύκλου
Αυτό που πέτυχε με το μπαράζ των επιδρομών με drone και πυραύλων (που απωθήθηκαν κατά 90 τοις εκατό από την ισραηλινή αεράμυνα) ήταν «ο τετραγωνισμός του κύκλου», όπως σχολιάζει χαρακτηριστικά το Foreign Policy.
Ο η προτεραιότητα δεν ήταν ο θάνατος και η καταστροφή – αν και το μέγεθος της επίθεσης θα μπορούσε να προκαλέσει και τα δύο – αλλά το μήνυμα που έστειλε για τις δυνατότητές του. Επέλεξε μάλιστα ποια σημεία των ικανοτήτων της να αποκαλύψει συγκεντρώνοντας ταυτόχρονα σημαντικές πληροφορίες για τις αμυντικές δυνατότητες του Ισραήλ και των ΗΠΑ.
Ο Φρουροί της Επανάστασης ισχυρίστηκαν ότι το Ιράν αυξήθηκε κατά λιγότερο από 20% δυνατότητες που είχε προετοιμάσει για την επιχείρηση, ενώ το Ισραήλ, με τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων συμμάχων, έπρεπε να κινητοποιήσει όλο το αμυντικό του οπλοστάσιο. Θα μπορούσαν αυτοί οι ισχυρισμοί να είναι έστω και αόριστα ακριβείς; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά.
Και η αίσθηση της νίκης
Ωστόσο, αυτό που παρατηρήθηκε τις επόμενες μέρες ήταν ότι η Τεχεράνη νιώθει κερδισμένη. Ενώ το Ισραήλ και οι εταίροι του πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό στην εξουδετέρωση της επίθεσης, η Τεχεράνη ενίσχυσε τη θέση της μεταξύ των υποστηρικτών της και ίσως τη φήμη της ως υπέρμαχος των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων στη μουσουλμανική υπόθεση. Στην πραγματικότητα τα έκανε όλα αυτά χωρίς να αποσπά για πολύ τη διεθνή προσοχή από τη φρίκη του πολέμου στη Γάζα – γεγονός που υπογραμμίζεται περαιτέρω από φιλοπαλαιστινιακές διαδηλώσεις σε πανεπιστημιουπόλεις στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες.
Από αυτή την άποψη, η επιτυχία της επίθεσης δεν προήλθε από τα περιορισμένα στρατιωτικά της αποτελέσματα, αλλά από το γεγονός ότι στόχευε άμεσα έναν ισχυρό αντίπαλο που υποστηρίζεται από μια ακόμη πιο ισχυρή υπερδύναμη. Όπως υποστήριξε ο Χαμενεΐ, το βασικό μήνυμα που έστειλε το Ιράν στο Ισραήλ ήταν η «υψηλή ανοχή» της Τεχεράνης στον κίνδυνο.
Το ισραηλινό χτύπημα στο Ισφαχάν, αν και πολύ κοντά σε ευαίσθητες πυρηνικές εγκαταστάσεις, υποβαθμίστηκε αμέσως από το Ιράνμε τα ΜΜΕ της Ισλαμικής Δημοκρατίας να μεταδίδουν ακόμη και εικόνες την ίδια μέρα πολιτών που απολαμβάνουν ήρεμα τις βόλτες τους στην ηλιόλουστη πόλη.
Και τώρα; Επιστρέψετε στην σκιώδης πόλεμος, που δεν της κοστίζει πολύ και «ανεβάζει» την προβολή και την επιρροή της στην περιοχή, όπως πιστεύει. Και αυτό δεν επηρεάζεται από την απώλεια. Αντίθετα, η κηδεία του είναι αφορμή για εσωτερικά και ευρέως σκηνοθετημένα μηνύματα. εικόνα «πανδημικού πένθους» στο εξωτερικό.
