Οι ευρωβουλευτές από ακροδεξιά κόμματα αναμένεται να είναι περισσότεροι από τους συναδέλφους τους από το κεντροδεξιό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα της προέδρου της Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν μετά τις εκλογές την επόμενη εβδομάδα, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις.
Σύμφωνα με προβλέψεις του site Politico, στις ειδήσεις Ευρωπαϊκό κοινοβούλιοΟι ευρωβουλευτές από τις διάφορες ακροδεξιές ομάδες θα φτάσουν τους 184, ενώ οι κεντροδεξιοί συνάδελφοί τους στο ΕΛΚ δεν θα ξεπεράσουν τους 170. «Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΕΛΚ θα έρθει δεύτερο στις ευρωεκλογές, γιατί είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να Ενώστε τα κατακερματισμένα ακροδεξιά κόμματα», γράφει ο ευρωπαϊκός ιστότοπος, αλλά προσθέτει με έκδηλη ανησυχία: «Αυτή η εικόνα, ωστόσο, αντανακλά τη στροφή της Ευρώπης προς τα δεξιά και θα φέρει ένα νέο πολιτικό χρώμα στο επόμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο».
Οι ακροδεξιοί ευρωβουλευτές συγκεντρώνονται κυρίως σε δύο Ευρωομάδες: τους Ευρωπαίους Συντηρητικούς και Μεταρρυθμιστές (ECR) και το Identity and Democracy (ID), οι οποίες αναμένεται να κερδίσουν συνολικά 144 έδρες. Υπάρχουν όμως και άλλα ακροδεξιά κόμματα εκτός αυτών των ομάδων, όπως το Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), που αναμένεται να κερδίσει 16 έδρες και το Fidesz του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν, άλλες δέκα. Το γαλλικό κόμμα Reconquête θα μπορούσε επίσης να κερδίσει πέντε έδρες, το πολωνικό κόμμα Konfederacja άλλες έξι και το βουλγαρικό κόμμα Reviva που υποστηρίζει το Κρεμλίνο τρεις.
Οι δύο κυρίες στο άκρο δεξιά
Οι δύο κύριες ακροδεξιές ομάδες καθοδηγούνται από δύο κυρίες: την Ιταλίδα πρωθυπουργό Giorgia Meloni στο ECR και, εντός της ομάδας ID, τις Γαλλίδες. Μαρίν Λεπέντου οποίου το κόμμα θα πρέπει να γίνει η ηγετική δύναμη στις ευρωεκλογές και που η ίδια έχει καλές πιθανότητες να γίνει πρόεδρος της Γαλλίας το 2027.
Παρ’ όλες τις ομοιότητες, ωστόσο, υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά: ο Μελόνι και η παράταξή του συζητούν μετεκλογική συνεργασία με το κεντροδεξιό ΕΛΚ, ενώ η Λεπέν την απορρίπτει. Αντίθετα, η Μαρίν Λεπέν πιέζει τη Γεωργία Μελόνι να σχηματίσει μια ακροδεξιά «υπερομάδα» ενωμένη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για να γίνει μια από τις κορυφαίες πολιτικές οικογένειες της Ευρώπης. Είναι μάλιστα ενδεικτικό ότι και οι δύο παρατάξεις απομακρύνθηκαν γρήγορα από το γερμανικό AfD, αφού ο Μαξιμίλιαν Κραχ, ο βασικός υποψήφιος του ακροδεξιού κόμματος, δήλωσε ότι «όποιος φορούσε στολή των SS δεν ήταν αυτόματα εγκληματίας».
Αυτή η επιλογή μπορεί να βοηθήσει στη βελτίωση της εικόνας των δύο ακροδεξιών ομάδων. Είναι επίσης πολύ πιθανή η αναδιοργάνωση μεμονωμένων ομάδων. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν φαίνεται να θέλει να ενταχθεί στην ομάδα ECR. Πολλοί περιμένουν επίσης να δουν πού θα καταλήξουν οι ευρωβουλευτές από το κόμμα του πρώην πρωθυπουργού της Ολλανδίας και μελλοντικού Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από το φιλελεύθερο Κόμμα Renew μετά τη συμφωνία της κυβέρνησης με το Κόμμα Ελευθερίας, σύμμαχος του Geert Wilders. στην Ευρώπη.
Ενωτικά κινήματα
Αλλά μέχρι στιγμής, τα δύο ακροδεξιά Eurogroups ID και ECR απέχουν πολύ από το να ενωθούν σε ένα μονολιθικό μπλοκ, καθώς τα μέλη τους δεν ευθυγραμμίζονται σε πολλές ψήφους.
Ο Δανός ακροδεξιός ηγέτης Άντερς Βίστισεν, ωστόσο, υποστηρίζει ότι τα δύο Eurogroup θα ενωθούν. «Θα γίνει μια μέρα. Άλλωστε, αυτό έχει ήδη συμβεί στο Συμβούλιο της Ευρώπης, όπου οι δύο παρατάξεις συγχωνεύτηκαν για να σχηματίσουν ένα ενιαίο κόμμα. Το πολιτικό χάσμα μεταξύ του ID και του EKR δεν είναι μεγαλύτερο από αυτό μεταξύ του ΕΛΚ, του σοσιαλδημοκρατικού S&D ή του φιλελεύθερου κόμματος Renew Europe”, λέει ο Vissten. Και οι δύο παρατάξεις πιστεύουν στην εθνική κυριαρχία και θέλουν τα θέματα εξωτερικής πολιτικής να αποφασίζονται σε εθνικό επίπεδο και όχι με πραξικόπημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία αναλαμβάνει αυτή την ευθύνη και καταργεί το βέτο.
Θα γεμίσουν οι τάφροι;
Όμως σε πολλές περιπτώσεις δεν κρύβεται ότι τα σύνορα, η επάλξεις, το χάσμα που υποτίθεται ότι ξεχώριζε ξεκάθαρα το κέντρο από την ακροδεξιά στην Ευρώπη, έχει ήδη καταρρεύσει.
Στην Ολλανδία, για παράδειγμα, ένας από τους πιο ξενοφοβικούς πολιτικούς όπως ο Geert Wilders κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση με έναν συνασπισμό κεντροδεξιών, φιλελεύθερων και αγροτικών κομμάτων, υποσχόμενος μια αποφασιστική εθνικιστική στροφή και ανελέητη δίωξη των μεταναστών.
Η ακροδεξιά επηρεάζει ήδη την κυβέρνηση στη Σουηδία και βρίσκεται εδώ και καιρό στον προθάλαμο της εξουσίας στην Αυστρία.
Για το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, αλλά και για τους φιλελεύθερους, αυτές οι ομάδες σίγουρα δρουν ανταγωνιστικά, αλλά τα σημάδια μιας πιθανής συμμαχίας με μεμονωμένους εκπροσώπους ή τμήματα της ακροδεξιάς αυξάνονται.
Επομένως, δεν υπάρχει καμία απολύτως εγγύηση ότι μπορεί να διατηρηθεί η σημερινή πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στη Γερμανία, ο «Μεγάλος Συνασπισμός» δεν βασιλεύει πλέον ως πρότυπο για την ευρωπαϊκή πολιτική, και οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες στρέφονται προς την ακροδεξιά για να επιβεβαιώσουν εκ νέου την ταυτότητά τους, η οποία, όπως λένε, έχει αλλάξει από την «οικουμενική» πολιτική εποχή » της Άνγκελα Μέρκελ .
Τις τελευταίες ημέρες, μάλιστα, ο Μάνφρεντ Βέμπερ, πρόεδρος του ΕΛΚ, δήλωσε ότι η προτεραιότητα της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς μετά τις εκλογές του Ιουνίου ήταν «μια συμμαχία με τους σοσιαλιστές και τους φιλελεύθερους». Ο Βέμπερ ήθελε αναμφίβολα να καταστήσει σαφές ότι το ΕΛΚ δεν σκοπεύει να γίνει «όμηρος» της ακροδεξιάς. Επιπλέον, ο Βέμπερ εξετάζει και το ενδεχόμενο να εκλεγεί Πρόεδρος της Κομισιόν, εάν επιμείνει το κλίμα ανάκρισης της φον ντερ Λάιεν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Σε κάθε περίπτωση, όποιες κι αν είναι οι συμμαχίες, μια αποφασιστική στροφή προς την ακροδεξιά στην ευρωπαϊκή πολιτική έχει ήδη σημειωθεί και συνεχίζει να ενισχύεται, χωρίς να συναντήσει σοβαρές αντιστάσεις ή ισχυρά προπύργια.
