Σήμερα, ένα οδικό δίκτυο «χωρίς» φανάρια μοιάζει περισσότερο με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Τα φανάρια διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στη ρύθμιση της κυκλοφορίας και στην πρόληψη τροχαίων ατυχημάτων.
Κι όμως, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του τριάνταη λέξη «φανάρι» δεν είχε θέση στο λεξιλόγιο των λίγων αυτοκινητιστών εκείνης της εποχής.
Ο καλοκαίρι 1936, Ή πρωτοβουλία του πρώην αρχηγού της τροχαίας Αθηνών, Αλέξανδρου Θεοφανίδη, απογοητευμένος από το κλίμα αναρχίας που επικρατούσε στους δρόμους της πρωτεύουσας, ήταν καθοριστική για το μέλλον του οδικού δικτύου της χώρας.
Το μέγεθος του προβλήματος φαίνεται ξεκάθαρα από τα στοιχεία που είχε παρουσιάσει προηγουμένως η ιστοσελίδα taathinaika.gr. Ττο 1935 σημειώθηκαν 949 τροχαία ατυχήματα, ενώ ο αριθμός των οχημάτων στο δρόμο περιορίστηκε στα 29.063.
Ο Αλέξανδρος Θεοφανίδης έσπευσε να προτείνει την τοποθέτηση φωτεινών σηματοδοτών, όπως ήδη γινόταν σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Το πρώτο φανάρι στην Ελλάδα
Η τοποθέτηση του πρώτου φαναριού σε ελληνικό έδαφος έγινε στις Ιούλιος 1936 στη συμβολή των οδών Σταδίου και Πεσματζόγλουπροκαλώντας την έκπληξη περαστικών που κοιτούσαν άφαντα τα ηλεκτρικά καλώδια του φωτισμού.
Το πρώτο φανάρι αγοράστηκε για 70.000 δραχμές στο Βερολίνο και λειτουργεί 14 ώρες την ημέρα, από τις 8:00 π.μ. έως τις 22:00 μ.μ.. Όταν ήρθε η ώρα να το απενεργοποιήσετε, αυτό γινόταν μέσω ενός διακόπτη που τοποθετήθηκε στην απέναντι γωνία.
Σύμφωνα με αναφορές της εποχής, το πράσινο διήρκεσε 20 δευτερόλεπτα, κίτρινο 5 δευτερόλεπτα και κόκκινο 10 δευτερόλεπτα. Λίγο αργότερα τοποθετήθηκε και αυτό δεύτερο φανάρι στη συμβολή των οδών Σταδίου και Αιόλουκαι θα ακολουθήσουν κι άλλοι.
