Ή Έλλη Στάη βρέθηκε σήμερα Πέμπτη (28/11) στις “Εργαστήριο 4” και μεταξύ άλλων μίλησε για τη μητέρα της, τον χαμό του πατέρα της σε νεαρή ηλικία, αλλά και το πώς αντέδρασε όταν κάποιος στον επαγγελματικό της χώρο προσπάθησε να την υπονομεύσει, εξηγώντας ότι δεν άφησε χώρο για κάτι τέτοιο. .
«Δεν έχουν πιάσει πολλά. Τους έπαιρνα τα κεφάλια. Νομίζω δηλαδή ότι υποκλοπήσα πολύ γρήγορα τις εφημερίδες.
Υπήρχαν βέβαια και πολύ πιο σκληρά περιστατικά. Αυτό που μετά από πολλά χρόνια συζητήσαμε όλοι μαζί.
Εκδικητικά αιτήματα, που πηγάζουν από ανθρώπους της εξουσίας», είπε πρώτη η Έλλη Στάη.
«Επειδή στους άλλους, μεταξύ μας, αν ένας νεαρός συνάδελφος ή μη συνάδελφος επρόκειτο να πει κάτι που ήταν ενοχλητικό, εντάξει, ήταν εύκολο να τον απωθήσεις.
Ο χαρακτήρας μου δεν δυσκολεύτηκε σε αυτό, ενώ για τον άλλον, βέβαια, όταν υπάρχει μια αυθεντία που σου λέει εμμέσως ή αμέσως «σταμάτα εκεί, βάζω φραγμό σε αυτό που κάνεις», πρόσθεσε.
«Όλοι το έχουμε περάσει αυτό και δεν νομίζω ότι υπάρχει γυναίκα στον τομέα μας που να μην το έχει περάσει.
Και μεταξύ μας, είμαστε ένα μεγάλο χωριό σε αυτή τη χώρα και γνωρίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις».
Τότε ήταν πολύ δύσκολο για μια γυναίκα να παραδεχτεί τη σεξουαλική παρενόχληση. Ήσουν μόνος που το αντιμετώπισες. Τότε δεν υπήρχε διέξοδος. Για κάποιους ίσως να πούμε κάτι μαζί» είπε η διάσημη δημοσιογράφος.
«Πάντα έψαχνα το «χάδι»»
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης η Έλλη Στάη μίλησε για το πώς την μεγάλωσαν μητέρα της, αλλά και για τον πρόωρο χαμό του πατέρα της.
«Μεγάλωσα με απίστευτη καθοδήγηση και ενθάρρυνση από τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει όταν ήμουν πολύ μικρός, οπότε δεν είχα αυτή την εμπειρία.
Τα κορίτσια της γενιάς μου παντρεύτηκαν πολύ νωρίς. Μου ήρθε η παρόρμηση, σαν επιταγή από τη μητέρα μου, ότι έπρεπε να κάνω πράγματα μόνος μου και ότι τα υπόλοιπα θα έρθουν αργότερα.
Ήταν μια γυναίκα που προσπαθούσε να κάνει πράγματα πέρα από τις ιδιαιτερότητες των γυναικών. Δεν μου έλεγε εύκολα «καλά», ήταν αυστηρή σε αυτό.
Όταν παραπονιόμουν ότι δεν ήταν συναισθηματική, μου έλεγε «πρέπει να δεις τα πραγματικά πράγματα που κάνω για σένα».
Ήθελα πάλι μια αγκαλιά, αλλά εντάξει. Έψαχνα συνέχεια «πινελιές» και τις έβρισκα και στους άντρες και στις φίλες μου», είπε η Έλλη Στάη για τη μητέρα της.
Όσο για αυτόν πρόωρο θάνατο του πατέρα η ίδια παραδέχτηκε:
«Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν οκτώ. Είναι τελείως διαφορετικό να το βιώνεις και διαφορετικό να μην βιώνεις ορισμένα πράγματα.
Εκείνα τα χρόνια υπήρχε κάτι σαν ντροπή. Η λέξη «ορφανό» είχε αρνητική αύρα. Δεν ήθελα καθόλου αυτό που ζητούσαν οι δάσκαλοί μας για υποστήριξη.
Υπήρχε ένας τόνος συμπάθειας και η συμπάθεια δεν είναι ευχάριστο συναίσθημα. Η στήριξη και η αγάπη είναι άλλο. Η λύπη δεν είναι καλό πράγμα».
