Η Ευρώπη στρίβει δεξιά. Και αυτό τώρα αφορά τις δύο μεγαλύτερες χώρες: Γαλλία Και Γερμανία. Στην τρίτη, την Ιταλία, η ακροδεξιά έχει ήδη καθιερωθεί.
Στη Γαλλία, οι ακροδεξιές υπερεθνικιστικές δυνάμεις είναι αυτές που έχουν σημειώσει τη μεγαλύτερη πρόοδο. Η Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λεπέν έχει διπλασιάσει σε μεγάλο βαθμό τους αριθμούς της απέναντι στην Αναγέννηση του φιλελεύθερου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος προκήρυξε πρόωρες βουλευτικές εκλογές μετά το φιάσκο.
Και στη Γερμανία, το ακροδεξιό AfD έχει αναδειχθεί ως δεύτερη δύναμη, παρά τα σκάνδαλα που συνδέονται με τους υποτιθέμενους δεσμούς του με την κινεζική και ρωσική κατασκοπεία και το «ξέπλυμα» του ναζισμού από τον κύριο υποψήφιο του κόμματος.
Η ενίσχυση των ακροδεξιών εξτρεμιστών και των ευρωσκεπτικιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έρχεται σε μια εξαιρετικά ασταθή φάση πέρα από τον Ατλαντικό, επειδή η προοπτική επιστροφής στον Λευκό Οίκο του Ρεπουμπλικανό Ντόναλντ Τραμπ θα οδηγούσε επίσης την ΕΕ σε μια εξαιρετικά περίπλοκη κατάσταση.
Το πρόβλημα του Σολτς
Στη Γερμανία, το SPD του Καγκελαρίου Όλαφ Σολτς πέτυχε το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα στην ιστορία του μέχρι στιγμής και είδε «την πλάτη» του ακροδεξιού AfD. Το SPD έχασε ψηφοφόρους από όλα τα άλλα κόμματα, αλλά κυρίως από αυτά που δεν ψήφισαν αυτή τη φορά. Σημάδι ότι πολλοί είναι απογοητευμένοι από το SPD και δεν αισθάνονται καλύτερα με τα άλλα κόμματα. Αυτό αντικατοπτρίζεται επίσης στο γεγονός ότι τα τρία τέταρτα των ψηφοφόρων πιστεύουν ότι το SPD έχει υποσχεθεί πολλά ως κυβέρνηση, αλλά έχει πετύχει λίγα για τους πολίτες. Και το SPD έχει το «πρόβλημα Soltz».
Μόνο το 23% πιστεύει ότι ο Όλαφ Σολτς είναι καλός καγκελάριος. Ακόμη και μεταξύ των υποστηρικτών του SPD, μόνο το 64% το πιστεύει. Και στη λίστα με τους πιο σημαντικούς γερμανούς πολιτικούς, ο Scholz καταλαμβάνει αυτή τη στιγμή την 9η θέση.
Ο Καγκελάριος πρέπει επίσης να αισθάνεται εν μέρει υπεύθυνος για αυτήν την αποτυχία. Οι Γερμανοί τον επικρίνουν και για την έλλειψη ηγεσίας.
Ο Μακρόν δυσκολεύεται
Ο Εμανουέλ Μακρόν έχει επαναλάβει συχνά μια φράση: «Η Ευρώπη μπορεί να πεθάνει».
Η προειδοποίηση με την οποία ο Γάλλος πρόεδρος θέλησε να αναδείξει τους κινδύνους εκτός ΕΕ -μέσω Ρωσίας και εκ των έσω λόγω της ανόδου της ακροδεξιάς- δεν βρήκε απήχηση στη χώρα του. Μετά την κατάρρευση του κόμματός του στις ευρωπαϊκές εκλογές και τη νίκη της Λεπέν, ο Μακρόν έθεσε αυτή την αναγκαιότητα προτεραιότητα και προκήρυξε πρόωρες βουλευτικές εκλογές δύο γύρους στα τέλη Ιουνίου και στις αρχές Ιουλίου.
Είναι αναμφίβολα μια ριψοκίνδυνη κίνηση καθώς ο Γάλλος πρόεδρος προσπαθεί να εξασφαλίσει μια νέα εθνική πολιτική εντολή για τα υπόλοιπα τρία χρόνια της θητείας του στα Ηλύσια – και να αποτρέψει τη Λεπέν να έρθει στην εξουσία.
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στη Γαλλία έδειξε για άλλη μια φορά την άνοδο της ακροδεξιάς, η οποία, χάρη στην πιο μετριοπαθή συμπεριφορά της, έγινε εκλέξιμη για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Θα μπορούσε πραγματικά η Λεπέν να διαδεχθεί τον φιλοευρωπαίο Μακρόν, ο οποίος δεν θα μπορεί πλέον να είναι υποψήφιος στις επόμενες προεδρικές εκλογές του 2027 μετά από δύο θητείες;
Ανεξάρτητα από αυτό, η Λεπέν φάνηκε σίγουρη στην αρχική της αντίδραση στην ανακοίνωση του Μακρόν: «Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την κυβερνητική ευθύνη», είπε. Το κόμμα θέλει «να βάλει τέλος στη μαζική μετανάστευση, να δώσει προτεραιότητα στην αγοραστική δύναμη και να αναζωογονήσει τη Γαλλία».
Ραγίζει ο γαλλογερμανικός άξονας
Τα στοιχεία από τις ευρωεκλογές θέτουν τους παραδοσιακούς συντηρητικούς ηγέτες της ΕΕ μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα, οι οποίοι αποφάσισαν πριν από λίγους μήνες να σπάσουν τον «υγειονομικό κλοιό» προς την ακροδεξιά και τους ευρωφοβικούς, προσεγγίζοντας ορισμένα από αυτά τα κόμματα, όπως το ιταλικό Πρωθυπουργός Γιώργη. Μελόνι. Όμως το μόνο που κατάφεραν ήταν να «βαφτίσουν» τους ακροδεξιούς στο ευρωπαϊκό «Siloam Basin».
Και τώρα βλέπουν τον παραδοσιακό γαλλογερμανικό άξονα να ραγίζει, όπου κυριαρχούν δύο αδύναμοι πολιτικοί που δεν χαίρουν της εμπιστοσύνης δύο στους δέκα πολίτες.
Είναι πιθανό αυτή η αδυναμία να εκδηλωθεί και στη διαδικασία εκλογής των τεσσάρων ηγετικών θέσεων της νέας Επιτροπής: της Προεδρίας της Επιτροπής, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του ύπατου εκπροσώπου της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική.
Η Γερμανίδα Ursula von der Leyen έσπευσε αμέσως να του προσφέρει το «δώρο» της, φιλοδοξώντας να παραμείνει επικεφαλής της κοινοτικής εκτελεστικής εξουσίας. Θα πρέπει να οριστεί από τουλάχιστον 15 από τους 27 ηγέτες, οι χώρες των οποίων αναμένεται να αντιπροσωπεύουν το 65% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ, κάτι που μένει να φανεί υπό το φως των φλερτ της von der Leyen κατά τη διάρκεια της εκστρατείας με την ακροδεξιά Meloni. , γιατί πρέπει να ψηφιστεί και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε μυστική ψηφοφορία.
Δύο “κουτσές πάπιες”
Σε λίγες μέρες, στο Συμβούλιο της ΕΕ, ο καγκελάριος Σολτς και ο πρόεδρος Μακρόν θα ανοίξουν επίσης τα χαρτιά τους στη φον ντερ Λάιεν. Αλλά με και τους δύο ηγέτες τώρα στη ζώνη του λυκόφωτος, σαν «κουτσές πάπιες», οι πρωτοβουλίες τους μπορεί να μην είναι αρκετά πειστικές. Δύσκολα θα μπορέσουν να παίξουν το ρόλο των ευρωπαίων βασιλιάδων. Γιατί είναι τώρα «γυμνοί»…
