Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, με την ευκαιρία της μνήμης των Τριών Ιεραρχών (Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου, Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου), προστάτων των Ελληνικών Γραμμάτων και Παιδείας, απευθύνει φέτος πανηγυρικό Μήνυμα προς οι μαθητές των Σχολείων της Χώρας μας, που με μέριμνα των κατά τόπους Πανοσιολογιωμένων Μητροπολιτών θα τους γνωστοποιηθεί με κάθε πρόσφορο μέσο και τρόπο.
Το περιεχόμενο του μηνύματος έχει ως εξής:
Αγαπητά μας παιδιά,
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι ζούμε σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα και δύσκολες καταστάσεις.
Γι’ αυτό χρειαζόμαστε λαμπρά πρότυπα και παραδείγματα, που θα είναι πολύτιμο στήριγμα για όλους μας.
Τέτοια ζωντανά παραδείγματα είναι και οι Τρεις Ιεράρχες, λαμπροί φωτιστές της οικουμένης.
Ο Μέγας Βασίλειος, ένας ενάρετος και ευσεβής άνθρωπος, του οποίου η φωνή, όπως ακούμε στον επιτάφιο λόγο που εκφώνησε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ακουγόταν σαν βροντή, γιατί η ζωή του έλαμψε σαν κεραυνός.
Γρηγόριος ο Θεολόγος, προικισμένος με σπάνιες αρετές και τριδιάλυτος δάσκαλος, που δικαίως ονομάστηκε θεολόγος.
Και τέλος ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που με τους εμπνευσμένους λόγους και τη ρητορική του ευχέρεια ξεπέρασε τους ρήτορες όλων των εποχών.
Οι Τρεις Καππαδόκες Πατέρες, ιερείς των θείων Μυστηρίων, λάμπουν στο στερέωμα της οικουμένης, εκπέμποντας φως και θεία λάμψη.
Καθένας από αυτούς συνέβαλε τα μέγιστα στην προαγωγή της γνώσης και της σοφίας, αλλά και στην καλλιέργεια της θεολογικής σκέψης, και γι’ αυτό τιμάται ως προστάτες των ελληνικών γραμμάτων, αλλά και ως έμπνευση τόσο για μαθητές όσο και για ευσεβείς επιστήμονες και ηγέτες. . πνευματικούς δασκάλους.
Όλος αυτός όμως ο θαυμασμός, στα βυζαντινά χρόνια και ακριβέστερα τον 11ο αιώνα επί Αλέξιου Κομνηνού, μετατράπηκε σε φιλονικία μεταξύ ευλόγων και ενάρετων ανδρών.
Ένα επιχείρημα για την αξία καθενός από αυτά. Έτσι, τα πλήθη των χριστιανών χωρίστηκαν σε τρεις παρατάξεις.
Άλλοι ονομάζονταν Ιωαννίτες, άλλοι Βασιλίτες και άλλοι Γρηγορίτες.
Ο πρώτος θεωρούσε τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο πρωτόγνωρο και μοναδικό ερμηνευτή των Αγίων Γραφών.
Ο τελευταίος ανέδειξε την κοινωνική και φιλανθρωπική δράση του Μεγάλου Βασιλείου, θεωρώντας την περίφημη Βασιλειάδα έργο μοναδικής αξίας, γιατί στο εσωτερικό υπήρχαν πανδοχεία, νοσοκομεία και γηροκομείο, όπου νοσηλεύονταν ηλικιωμένοι, ανάγκες φτωχών αδελφών.
Όμως η τρίτη ομάδα, με στέρεα επιχειρήματα, τόνισε τη συγγραφική ικανότητα του Γρηγορίου, αλλά και την ποιμαντική δράση και τη μέριμνα που έδειξε να προστατεύει το ποίμνιό του από τους αιρετικούς.
Όλη η κόντρα θα τελειώσει με την εμπνευσμένη ιδέα του Ιωάννου Ευχαΐτου. Ο σοφός επίσκοπος σκέφτηκε, μετά από θείο φωτισμό, να ετοιμάσει λειτουργία και να γιορτάσει την ίδια μέρα τους «τρεις μεγαλύτερους φωστήρες της Τρισελικής Θεότητας».[1].
Αυτή η κοινή γιορτή, στις 30 Ιανουαρίου, μας δίνει την ευκαιρία να δούμε ότι οι Τρεις Καππαδόκες Πατέρες ήταν προσεκτικοί στον παλμό της κοινωνίας και στις διαχρονικές ανάγκες του κοινωνικού ιστού.
Τοποθέτησαν τον άνθρωπο στο κέντρο της διδασκαλίας τους και επιχείρησαν, μέσω της προώθησης της ενάρετης ζωής, να επαναφέρουν το ανθρώπινο πλάσμα στην αρχική του δόξα και ουράνια κατάσταση.
Τόσο κατά τον τέταρτο αιώνα, κατά τον οποίο έζησαν οι σημερινοί μας τιμημένοι Πατέρες της Εκκλησίας, όσο και στη σύγχρονη εποχή, το ανθρώπινο γένος γνώρισε και γνωρίζει την απόγνωση, τον πόνο και τη θλίψη.
Επομένως, η ανάγκη να αναζητήσουμε την ευτυχία και τη χαρά, και να ανακαλύψουμε το αληθινό νόημα της ζωής, είναι διαχρονική.
Αυτό το ουσιαστικό περιεχόμενο της ανθρώπινης ζωής αναζητούν οι τρεις παγκόσμιοι δάσκαλοι, μιλώντας για επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με τον Θεό και για συνεχή αγώνα ενάντια στην αδικία, την ανισότητα, την περιφρόνηση της ανθρώπινης προσωπικότητας και τη βία.
Το τελευταίο, δυστυχώς, έχει γίνει αισθητό και στο σχολείο, αφού πολύ συχνά γινόμαστε μάρτυρες βίας μεταξύ μαθητών, αλλά και ακραίων συμπεριφορών γενικότερα.
Και σε όλη την κοινωνία μας δεν λείπει η βία και η εγκληματικότητα, ειδικά τα τελευταία χρόνια.
Πώς φτάσαμε όμως σε αυτό το θλιβερό φαινόμενο; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει ένας από τους αγίους που εορτάζονται σήμερα.
Ο οικουμενικός καθηγητής της Εκκλησίας Ιωάννης ο Χρυσόστομος, εξαιρετικός ψυχογράφος του ανθρώπου και ερμηνευτής ολόκληρης σχεδόν της Αγίας Γραφής, υποστηρίζει ότι η αιτία των προβλημάτων της κοινωνίας και η επικράτηση της βίας είναι η διεφθαρμένη βούληση του ανθρώπου και η καταχρηστική χρήση της ελευθερίας.[2].
Η ελευθερία ήταν πράγματι ένα υπέρτατο δώρο του Θεού στους αρχικούς δημιουργούς, το οποίο δυστυχώς δεν κατάφεραν να χειριστούν σωστά, με αποτέλεσμα την πτώση και την εισβολή των παθών.[3].
Επομένως, ο πατέρας Doré υποστηρίζει ότι η αιτία του κακού δεν είναι ο Θεός, αλλά η κατάχρηση εξουσίας από τον άνθρωπο.
Η απλοϊκή αφήγηση του βιβλίου της Γένεσης, που περιφρονείται από πολλούς, περιέχει αυτές τις ουσιώδεις αλήθειες, που φωτίζονται περαιτέρω από εκείνον που έλαβε τη θεία χάρη από τον ουρανό και που με τα χείλη του διδάσκει όλους τους ανθρώπους.
Ο άνθρωπος, που μέχρι τότε είχε αρμονική σχέση με τον δημιουργό του και τα άλογα πλάσματα και κατοικούσε στον ουρανό, απομακρύνθηκε από τον Δημιουργό του.
Ασφαλώς, ο Θεός δεν παύει να αγαπά τον άνθρωπο, αλλά περιμένει την επιστροφή του πλάσματός του στην πατρική αγκαλιά.
Αυτή η θεία αγάπη αποκαλύπτεται πιο ξεκάθαρα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Και αυτό το πρόσωπο παρουσιάζεται από τους Τρεις Ιεράρχες ως η μόνη λύση σε όλα τα ανθρώπινα προβλήματα και ειδικότερα στο πρόβλημα της βίας.
Πιστεύουν ακράδαντα ότι μόνο με τη βοήθεια του Χριστού θα επιτύχουμε την ειρήνη και ότι η βία δεν θα έχει πλέον θέση στις καρδιές μας, αφού θα θεωρούμε όλους τους ανθρώπους αδελφούς μας.
Αγαπημένα μας παιδιά, σας ευχόμαστε καλή πρόοδο και σας προσκαλούμε να ακούσετε το μήνυμα των Τριών Ιεραρχών, ξεδιψώντας με τα σωτήρια νήματα της διδασκαλίας τους και αποκτώντας όχι μόνο τη σοφία των γραμμάτων, αλλά κυρίως την ειρήνη του Χριστού και της ειρήνη της καρδιάς σας.
Από την Ιερά Σύνοδο
της Εκκλησίας της Ελλάδος
[1] Απαλλαγή τριών ιεραρχών.
[2] Ιωάννου Χρυσοστόμου, «Στο κήρυγμα του Γαλατά», Patrologia Graeca, επιμ. J. Migne, τόμ. 61, στίχος 618.
[3] όπ. πτήση. 60, στίχος 507.
Η αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους αυτού επιτρέπεται μόνο εφόσον το Romfea.gr αναφέρεται ως πηγή με ενεργό σύνδεσμο στο αντίστοιχο λήμμα.
