Σπάνια σε μια δημοκρατία ένα κυβερνών κόμμα έχει περάσει τόσο γρήγορα από τον θρίαμβο – ο Μπόρις Τζόνσον κέρδισε τεράστια πλειοψηφία το 2019 – στην καταστροφή.
Οι λόγοι είναι ξεκάθαροι: μια αποτυχημένη έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σοβαρή κοινωνική και οικονομική παρακμή, θεσμική παρακμή, μια σειρά αναποτελεσματικών και ενίοτε καταστροφικών ηγετώνοι αναρχικές ατάκες του Τζόνσον και Το ατυχές και βραχύβιο πείραμα του Τρας με την ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομία.
Την τελευταία μιάμιση δεκαετία, Η ευρέως διαδεδομένη αίσθηση ότι το Ηνωμένο Βασίλειο αντιμετωπίζει προβλήματα αντανακλάται επίσης στην άνοδο του αγγλικού εθνικισμού και του σκωτσέζικου, ουαλικού και ιρλανδικού αυτονομισμού. που με διαφορετικούς τρόπους απείλησε να διαλύσει το Ηνωμένο Βασίλειο. Οι ψηφοφόροι άφησαν τον κόσμο χωρίς αμφιβολία ως προς την ευθύνη αυτού του κακού δαίμονα.
Αναστεναγμός ανακούφισης
Στην άλλη όψη του νομίσματος, ο ηγέτης των Εργατικών Keir Starmer είδε το κόμμα του να κερδίζει 413 έδρες, αποτέλεσμα που τον έφερε πιο κοντά στην ιστορική νίκη του Tony Blair το 1997.
“Ανάπτυξη παντού, αλλά με σκοπό”: Εργατικό μανιφέστο της Θάτσερ
Έχει «γκρεμίσει» μεγάλο μέρος του «κόκκινου τοίχου», τις εκλογικές περιφέρειες της εργατικής τάξης που το 2019 γοητεύτηκαν από τον Τζόνσον και την υπόσχεσή του να πραγματοποιήσει το Brexit.
Οι Εργατικοί έχουν ανακτήσει την κυριαρχία τους στη Σκωτία, η οποία φαίνεται να έχει γίνει προπύργιο του αποσχισμένου Εθνικού Κόμματος της Σκωτίας. Κέρδισαν επίσης 27 από τις 32 έδρες στην Ουαλία.
Το πιο σημαντικό: έχουν αντιμετωπίσει την τάση προς την ακροδεξιά σε πολλές ευρωπαϊκές δημοκρατίεςαπό την Ιταλία και τη Γαλλία μέχρι την Ολλανδία και τη Σουηδία.
Ο αναστεναγμός ανακούφισης θα ακουστεί πολύ πέρα από τα σύνορα της Βρετανίας.
Προειδοποιήσεις παρά τον θρίαμβο
Βραχυπρόθεσμα, η απειλή της διάλυσης της χώρας αναμφίβολα έχει υποχωρήσει. Κι όμως, όσο σοκαριστικά κι αν είναι τα αποτελέσματα, έρχονται με μια πολύ μεγάλη επιφύλαξη, αναφέρει σε ανάλυσή του το Foreign Affairs.
Η τεράστια αλλαγή στην τροχιά των Συντηρητικών και των Εργατικών σε μόλις πέντε χρόνια είναι ενδεικτική. πώς το Ηνωμένο Βασίλειο παραμένει εξαιρετικά ασταθές.
Παρόλο που ο Starmer κρατά σταθερά τα ηνία της εξουσίας, ο δρόμος μπροστά παραμένει γεμάτος παγίδες.
Οι δονήσεις που αργά αλλά αμείλικτα διαβρώνουν τα κοινωνικά και πολιτικά θεμέλια της χώρας θα συνεχίσουν να βροντοφωνάζουν κάτω από την επιφάνεια.
Το «τείχος» του Brexit
Αν και – σοφά για κάποιους – δεν υπήρξε ουσιαστικά καμία σχετική αναφορά κατά την προεκλογική εκστρατεία, η καταστροφή του Brexit είναι μια διαρκής πραγματικότητα που θα περιορίσει σημαντικά την οικονομική ανάπτυξη του Starmer, διαφορετικά η υπόσχεσή του για αλλαγή θα ηχήσει γρήγορα κούφια.
Το βιοτικό επίπεδο γνωρίζει μια συγκλονιστική πτώση, ενισχύοντας τους κοινωνικούς διαχωρισμούς κ.λπ.και το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ της νότιας Αγγλίας και του υπόλοιπου Ηνωμένου Βασιλείου.
Γυναίκες σε κορυφαίες θέσεις στην κυβέρνηση Στάρμερ: αυτοί είναι οι νέοι υπουργοί Εργασίας
Δεν βλέπει λεφτά
Και χωρίς νέες ταμειακές ροές, την επικείμενη κατάρρευση των δημόσιων υπηρεσιών και των υπηρεσιών υγείας· απειλεί να καταστρέψει μερικές από τις λίγες εναπομείνασες πηγές συλλογικής βρετανικής υπερηφάνειας.
Σχεδόν κάθε δημόσια υπηρεσία στη χώρα – από την υγεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες μέχρι την αστυνομία, τις φυλακές, τα σχολεία και τις βιβλιοθήκες, ακόμη και τη βασική διατροφή για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού – βρίσκεται σε κατάρρευση.
Τετράγωνο του κύκλου
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως τεράστιες δημόσιες επενδύσεις. Όμως οι Εργατικοί αποδέχθηκαν τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που κληρονόμησαν από τους Συντηρητικούς – ο δημόσιος δανεισμός θα περιοριστεί στο 3% του ΑΕΠ και ο στόχος της μείωσης του δημόσιου χρέους παραμένει αμετάβλητος – ενώ υπόσχονται να μην αυξήσουν τους φόρους στους εργαζόμενους.
Η επίλυση αυτού του κύκλου θα είναι τόσο δύσκολη που ο Στάρμερ μπορεί κάλλιστα να διαπιστώσει ότι οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις πολιτικής είναι μια πολυτέλεια που δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά.
Και σύντομα θα αντιμετωπίσει την αλήθεια: ότι δεν μπορεί να διορθώσει την οικονομική αποτυχία της χώρας και τα βαθιά προβλήματα της ίδιας της ένωσης.
Όλοι οι «στάβλοι» κατέρρευσαν, ακόμα και η Ελισάβετ
Αυτό που πρέπει να αναγνωρίσει η νέα κυβέρνηση είναι ότι το Ηνωμένο Βασίλειο έχει ήδη αλλάξει ανεπανόρθωτα. Δημιουργήθηκε και συντηρήθηκε από τεράστιες ιστορικές δυνάμεις: η ανάπτυξη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η σφυρηλάτηση μιας προτεσταντικής (και ρητά αντικαθολικής) ταυτότητας, η βιομηχανική επανάσταση, η επιτυχημένη εφεύρεση μιας «σχετικής» μοναρχίας και η οικοδόμηση μιας « σχετική» μοναρχία. μια μεταπολεμική σοσιαλδημοκρατία.
Όλοι αυτοί οι σταθεροποιητικοί παράγοντες έχουν αφαιρεθεί. Η αυτοκρατορία δεν είναι πια – το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι πλέον μια χώρα με χριστιανική πλειοψηφία, πολύ λιγότερο προτεστάντες – η βιομηχανική βάση της εγκαταλείφθηκε υπό τη Θάτσερ – οι μέρες της στρατιωτικής της εξουσίας έχουν περάσει προ πολλού – η μοναρχία, με τον θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ, έχασε η άγκυρά της στην ιστορία – και πολλά από τα επιτεύγματα της βρετανικής σοσιαλδημοκρατίας έχουν καταστραφεί από τους Τόρις.
Εκλογές στη Βρετανία: Οι μουσουλμάνοι γύρισαν επίσης την πλάτη στο Εργατικό Κόμμα
Πρέπει να επανεφεύρει το Βασίλειο. Θα είναι σε θέση;
Ο Starmer σίγουρα θα προσπαθήσει, αν και διστακτικά στην αρχή, την ανοικοδόμηση της σοσιαλδημοκρατίας που στήριξε το Ηνωμένο Βασίλειο κατά τις δεκαετίες που η αυτοκρατορία έσβηνε και η οποία έδωσε στους απλούς ανθρώπους σε όλα τα μέρη της χώρας μια απτή αίσθηση του κοινού ανήκειν.
Θα μπορέσει όμως να προχωρήσει παραπέρα και να επανεφεύρει το Βασίλειο; Δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ότι θέλει να αναλάβει αυτό το καθήκον. Φαίνεται διατεθειμένος να βλέπει τον δικό του θρίαμβο σε τόσα πολλά διαφορετικά μέρη της χώρας ως απόδειξη ότι το βασίλειο είναι πράγματι ακόμη ενωμένο και άθικτο – ότι η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας, των δυνατοτήτων και της συνοχής της κυβέρνησης θα χρησιμεύσει επίσης για την αποκατάσταση της υπερηφάνειας για τον εαυτό του. «Βρετανικότητα».
Στο εγγύς μέλλον, μπορεί να έχει δίκιο. Τα συναισθήματα ανακούφισης και ανανέωσης θα είναι σίγουρα ευρέως διαδεδομένα. Αλλά δεν θα διαρκέσουν έως ότου οι κοινότητες αρχίσουν να βλέπουν βελτιώσεις στις δημόσιες υπηρεσίες, μείωση της φτώχειας και αύξηση της παραγωγικότητας και των μισθών.
naftemporiki.gr
