Τα τελευταία εκατοντάδες χρόνια, πληθυσμός της Γης αυξάνεται από περίπου 1 δισεκατομμύριο το 1804 σε 4 δισεκατομμύρια το 1974 και σε περίπου 8 δισεκατομμύρια σήμερα. Το 2022, μια μελέτη έδειξε ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός θα έφτανε τα 9,7 δισεκατομμύρια έως το 2050 και θα έφτανε τα 10,4 δισεκατομμύρια έως το 2100. Με τα χρόνια, υπήρχαν ανησυχίες ότι οι αριθμοί μπορεί να υπερβαίνουν την ικανότητά μας να παράγουμε τρόφιμαοδηγει σε εκτεταμένη πείνα.
Οι Μαλθουσιανοί (ομάδα υποστηρικτών της θεωρίας του καθηγητή πολιτικής οικονομίας Thomas Robert Ο Μάλθους), όπως αναφέρεται iflscience, στην πραγματικότητα είχε σκεφτεί ότι όταν εξαντλούνταν οι πόροι (αν συνέβαινε αυτό), ο ανθρώπινος πληθυσμός θα «ελεγχόταν» από μαζικούς νεκρούς, μέχρι να γίνει «βιώσιμος». Ωστόσο, παρόλο που η πρόοδος στη γεωργία και οι νέες τεχνολογίες μας έχουν προσφέρει αρκετή τροφή για να θρέψουμε 10 δισεκατομμύρια ανθρώπους, τον τρόπο διανομής τους τα τρόφιμα προκάλεσαν μαζική ασιτία και ασιτία.
Σύμπαν 25
Ο Τζον Καλχούν δημιούργησαν μια σειρά πειραμάτων μεταξύ 1958 και 1962 όπου θα κάλυπταν πρώτα όλες τις ανάγκες των τρωκτικών και στη συνέχεια θα παρακολουθούσαν την επίδραση αυτού στον πληθυσμό με την πάροδο του χρόνου. Το πιο διάσημο πείραμα ονομάστηκε “Σύμπαν 25″. Τα αποτελέσματα της έρευνάς του, που θα μπορούσαν ίσως να γενικευτούν στον ανθρώπινο πληθυσμό, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά.
Ο Calhoun πήρε τέσσερα ζευγάρια ποντικών και τα τοποθέτησε σε ένα «ουτοπικό» περιβάλλον. Αυτό σχεδιάστηκε για να εξαλείψει προβλήματα που θα προκαλούσαν θνησιμότητα εάν τα ποντίκια ζούσαν στον έξω κόσμο. Τα τρωκτικά μπορούσαν να λάβουν απεριόριστο φαγητό μέσα από 16 χοάνες, που θα μπορούσαν να ταΐσουν έως και 25 ποντίκια τη φορά, καθώς και δοχεία για άφθονο νερό ακριβώς από πάνω. Θερμοκρασία Αποθηκεύτηκε στους 20°C, ιδανικό για ποντίκια, ενώ ελήφθησαν ακραίες προφυλάξεις για να αποφευχθεί η είσοδος οποιασδήποτε ασθένειας στο συγκεκριμένο περιβάλλον.
Το πείραμα ξεκίνησε και, όπως αποδείχθηκε από την πρώτη στιγμή, τα ποντίκια χρησιμοποίησαν τον χρόνο που κανονικά θα έχασαν ψάχνοντας τροφή Και καταφύγιο να έχετε υπερβολική σεξουαλική επαφή. Περίπου κάθε 55 ημέρες, ο πληθυσμός διπλασιαζόταν!
Όταν ο πληθυσμός έφτασε τα 620 ποντίκια, ο ρυθμός επιβραδύνθηκε καθώς η κοινότητα των ποντικών άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα. Τα ποντίκια χωρίστηκαν σε ομάδες και όσοι δεν μπορούσαν να βρουν ρόλο μέσα τους δεν είχαν πού να πάνε.
«Στην κανονική εξέλιξη των γεγονότων, σε ένα φυσικό οικολογικό περιβάλλον, περισσότερα νεαρά ποντίκια από όσο χρειάζεται επιβιώνουν για να αντικαταστήσουν τους ετοιμοθάνατους ή γερασμένους συντρόφους τους», έγραψε ο Calhoun στη μελέτη. «Το πλεόνασμα που δεν μπορεί να βρει κοινωνική θέση μεταναστεύει».
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του πειράματος, δεν είχαν πού να μεταναστεύσουν. Τα ποντίκια που διαπιστώθηκε ότι δεν είχαν κοινωνικό ρόλο απομονώθηκαν και Η ουτοπία έγινε κόλαση σχεδόν ένα χρόνο αργότερα.
Τα ζώα γίνονταν όλο και πιο βίαια, ανέπτυξαν ανώμαλη σεξουαλική συμπεριφορά και άρχισαν να παραμελούν ή ακόμα και να επιτίθενται στους απογόνους τους. Η κατάρρευση της συμπεριφοράς του ποντικιού δεν περιοριζόταν σε αγνώστους. Τα «άλφα αρσενικά» ποντίκια έγιναν εξαιρετικά επιθετικά, χωρίς κανένα κίνητρο ή κέρδος για τον εαυτό τους, και βίαζαν τακτικά αρσενικά και θηλυκά. Οι βίαιες επιθέσεις μερικές φορές οδηγούσαν σε κανιβαλισμό.
Ακόμη και αν ικανοποιούνταν όλες οι ανάγκες τους, ή ίσως εξαιτίας αυτού, οι μητέρες θα εγκατέλειπαν τα μικρά τους ή απλώς θα τα ξεχνούσαν, αφήνοντάς τα να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Τα μητρικά ποντίκια έγιναν επίσης επιθετικά προς τους εισβολείς στις φωλιές τους, με τα αρσενικά, που κανονικά θα αναλάμβαναν αυτόν τον ρόλο, να εξορίζονται σε άλλα μέρη της ουτοπίας. Αυτή η επιθετικότητα έβρασε και οι μητέρες σκότωναν τακτικά τα μικρά τους.
Όλα αυτά συνέβησαν κατά την πρώτη φάση της πτώσης της «ουτοπίας». Σε αυτό που ο Calhoun αποκαλεί «δεύτερο θάνατο», όλα τα νεαρά ποντίκια που επιβιώνουν από επιθέσεις από τις μητέρες τους ή άλλους ανθρώπους μεγαλώνουν γύρω από αυτές τις ασυνήθιστες συμπεριφορές ποντικιών. Επομένως, δεν έμαθαν ποτέ κανονικές συμπεριφορές ποντικιών και πολλοί από αυτούς έδειξαν ελάχιστο ή καθόλου ενδιαφέρον για το ζευγάρωμα, προτιμώντας να τρώνε και να περιποιούνται τον εαυτό τους.
Ο πληθυσμός κορυφώθηκε στο 2.200 ποντίκια -το τεχνητό περιβάλλον μπορούσε να φιλοξενήσει έως και 3.000- και από εκεί ξεκίνησε η παρακμή. Το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων και η υψηλή θνησιμότητα σε συνδυασμό με τη βία και σύντομα ολόκληρη η αποικία έχει εξαφανιστεί. Καθ’ όλη τη διάρκεια της «αποκάλυψης του ποντικιού», το φαγητό παρέμεινε άφθονο και όλες οι ανάγκες τους ικανοποιήθηκαν πλήρως.
«Για ένα ζώο τόσο απλό όσο το ποντίκι, οι πιο σύνθετες συμπεριφορές περιλαμβάνουν το αλληλένδετο σύνολο ερωτοτροπίας, μητρικής φροντίδας, εδαφικής άμυνας και ενδοομαδικής και διαομαδικής ιεραρχικής κοινωνικής οργάνωσης», κατέληξε ο Calhoun στη μελέτη του.
«Όταν οι συμπεριφορές που σχετίζονται με αυτές τις λειτουργίες αποτυγχάνουν να ωριμάσουν, δεν υπάρχει ανάπτυξη κοινωνικής οργάνωσης και αναπαραγωγής. Όπως και με τη μελέτη που αναφέρθηκε παραπάνω, όλοι στον πληθυσμό θα γεράσουν και τελικά θα πεθάνουν. Το είδος θα εξαφανιστεί», σημείωσε.
Ο Calhoun πίστευε ότι το πείραμα με το ποντίκι θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε ανθρώπους και προειδοποίησε για το τι θα συνέβαινε την ημέρα που θα ικανοποιούνταν όλες οι ανάγκες μας.
Εκείνη την εποχή, το πείραμα και το συμπέρασμα έγιναν πολύ δημοφιλή, με απήχηση στα συναισθήματα των ανθρώπων για υπερπληθυσμός στις αστικές περιοχές, που οδηγεί σε «ηθική παρακμή».
Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό, ορισμένοι αμφισβήτησαν αν το πείραμα μπορεί πραγματικά να εφαρμοστεί τόσο απλά σε ανθρώπους. Το τέλος της ουτοπίας του ποντικιού μπορεί να προέκυψε «όχι από την πυκνότητα, αλλά από την υπερβολική αλληλεπίδραση», είπε ο ιστορικός ιατρικής Edmund Ramsden στο NIH Record. «Δεν είχαν τρελαθεί όλα τα ποντίκια του Calhoun. Όσοι κατάφεραν να ελέγξουν το διάστημα έκαναν σχετικά φυσιολογική ζωή. »
Επιπλέον, ο σχεδιασμός του πειράματος έχει επικριθεί επειδή δεν δημιουργεί πρόβλημα υπερπληθυσμού, αλλά μάλλον ένα σενάριο όπου τα πιο επιθετικά ποντίκια μπόρεσαν να ελέγξουν την περιοχή και να απομονώσουν τους πάντες. «Όπως και με την πραγματική παραγωγή τροφίμων, είναι πιθανό το πρόβλημα να μην είναι οι πόροι, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ελέγχονται αυτοί οι πόροι», καταλήγει το άρθρο της Iflscience.
