Ήταν λίγο μετά τις 5 μ.μ. Περπατάω στη λεωφόρο Κηφισίας, κοντά στους Αμπελόκηπους. Ο δρόμος ακόμα κλειστός. Οι τελευταίοι που είχαν αρχίσει να τρέχουν μετά τον Μαραθώνιο έφταναν σιγά σιγά.
Το βλέμμα μου πηγαίνει κατευθείαν στον άντρα ντυμένο αρχαίο Έλληνα, κρατώντας ασπίδα, σπαθί και κράνος. Πρέπει να τον προλάβω, νομίζω. Παρόλο που δεν φημίζομαι για τις αθλητικές μου ικανότητες, εξαρτώμαι από αυτόν.
Δεν κατάλαβα αν Ιδομενέας Αβραμάκης, 73 ετών ήταν ο τελευταίος και τον ρώτησα: «Υπάρχουν άλλοι πίσω σου;»
«Δεν κοιτάζω ποτέ πίσω», απαντά. Λέγεται τρόπος ζωής. Τρέχουμε, αυτός ξυπόλητος κι εγώ… όσο καλύτερα μπορώ. Με ρωτάει το όνομά μου και… αρχίζουμε να μιλάμε.
Πώς νιώθεις τώρα που σταματάς;
“Είμαι κουρασμένος εξαιτίας ενός τραυματισμού στο πόδι που προκλήθηκε από τροχαίο. Δεν μπορώ να τρέξω καλά. Είμαι συγκινημένος που ο κόσμος με χαιρετάει και με χειροκροτεί. Είναι συναισθήματα που, αν δεν τα νιώθεις , δεν μπορείς να καταλάβεις.
Προπονείστε κάθε μέρα;
«Προπονούμαι μέρα παρά μέρα για δυόμισι έως τρεισήμισι ώρες».
Ιδομενέα Αβραμάκη, ποιο είναι το μότο σου;
«Τρέξε, μην αφήσεις τον εαυτό σου να τρέξει».
Συνεχίζουμε να τρέχουμε… κάποια στιγμή μας προσπερνούν δύο κοπέλες που μας λένε στα αγγλικά: Ιδομενεύς ότι «τον έψαχναν».
Ο Ιδομενέας Αβραμάκης τρέχει ξυπόλητοςΑναρωτιέμαι αν πονάνε τα πόδια του και δεν διστάζω να τον ρωτήσω. “Πάντα τρέχω ξυπόλητος, ακόμα και στην προπόνηση. Στην αρχή νιώθεις μυϊκούς πόνους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ. Απλά πρέπει να κάνεις υπομονή, 3 μήνες το πολύ, και θα το συνηθίσεις”, μου απαντά.
Φτάνουμε σιγά σιγά στο τέλος, μπαίνουμε στο Καλλιμάρμαρο. Ο κόσμος τον χειροκροτεί. Άλλοι φωνάζουν “Μπράβο” άλλοι “Συγχαρητήρια”κάποιος απλά φώναξε το όνομά του. Είμαι πάντα δίπλα του. Φτάνουμε στο σημείο να μοιράζονται τα μετάλλια και συνεχίζουμε να μιλάμε.
Ιδομενέας Αβραμάκης: «Έμεινα έξω από τον κόσμο σου για ένα μήνα»
Καθώς άλλαζε ρούχα και έβγαζε τη στολή του, μου την έδειξε και μου είπε: «Το έχω 18 χρόνια, δεν του έγινε τίποτα, άρχισα να το φοράω όταν επέστρεψα στη ζωή». ήταν σε κώμα πριν από 18 χρόνια όταν υποβλήθηκε σε αγγειογραφία. «Ήμουν έξω από τον κόσμο σου για ένα μήνα», μου είπε.
Έκανε τέντωμα και τον ρώτησα τι κάνει στη ζωή του. «Είμαι ένας φτωχός συνταξιούχος. Μου αρέσει να παίζω μουσική, να τραγουδώ, να κολυμπάω στη θάλασσα χειμώνα καλοκαίρι και να σκαρφαλώνω στα βουνά».
Ιδομενέας Αβραμάκης, δεν ξέρουμε πού κατέληξες, αλλά… στην καρδιά μας, ήρθες πρώτος.
