Υπάρχουν μερικά στερεότυπα αστεία για να δείξουν τις διαφορές μεταξύ των διαλέκτων της βόρειας και της νότιας Ελλάδας. Βασικά αυτό που λέει στην πλακέτα Λαμία και πάνω και Λαμία και κάτω. Ένα από αυτά τα ανέκδοτα τονίζει «μου λες», «του είπα» σε αντίθεση με το «μου πες», «του είπα». που χρησιμοποιούμε στην Αθήνα.
Αυτή είναι μια από τις «ιδιαιτερότητες» της διαλέκτου της Θεσσαλονίκης που οι Αθηναίοι εντοπίζουν συχνά με το χοντρό «λ» φυσικά. Αντίστροφα, βέβαια, είναι ο κλασικός πόλεμος ανάμεσα στο σουβλάκι και στο σάντουιτς.
Σε αυτό το κείμενο, ας μείνουμε στο «πες μου» που συχνά λαμβάνεται ειρωνικά ή έστω και ως γλωσσικό λάθος. Στην πραγματικότητα όμως μιλάμε για διαφορετικό τρόπο διόρθωσης μιας «απουσίας».
Αν το δούμε στην πράξη, «μου λες» και «μου λες» είναι ουσιαστικά η επιλογή μιας διαφορετικής πτώσης. Αφενός στην πιο αθηναϊκή εκδοχή χρησιμοποιείται η αιτιατική. Στην άλλη, πιο Θεσσαλονικιά, χρησιμοποιείται το γενόσημο.
Ο λόγος είναι ότι σε παλαιότερες φάσεις της ελληνικής γλώσσας υπήρχε η δοτική περίπτωση που ως γνωστόν δεν υπάρχει πλέον στα νέα ελληνικά (με εξαίρεση λίγες περιπτώσεις γλωσσικών εκφράσεων που έχουν μείνει ως γλωσσικά απολιθώματα «μετρητά», «δόξα τω Θεώ» κ.λπ.).
Από μια άποψη, αυτός ο κατήγορος των ιδιωμάτων του Βορρά ήταν και ζήτημα ταυτότητας για τους Θεσσαλονικείςπολλοί από τους οποίους το χρησιμοποιούν ακόμη πιο εντατικά όταν κατεβαίνουν στην Αθήνα.
Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι και οι δύο χρήσεις είναι εξίσου σωστές, αν και παλαιότερα κυκλοφόρησε ένα υποτιθέμενο κείμενο του Μπαμπινιώτη, το οποίο δεν έγραψε ποτέ, το οποίο τόνιζε ότι το κατηγορούμενο «είναι πιο κοντά» της δοτικής.
