Ο Διόνυσος Σαββόπουλος έκανε μια βαθιά εξομολόγηση για την περιπέτεια της υγείας του, στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Γιατί περνούν τα χρόνια».
Ο μεγάλος Έλληνας τραγουδοποιός περιγράφει στο βιβλίο του ότι βρέθηκε καρκίνος στο πέρασμά του το 2020, περίοδος κορωνοϊός.
“Μόλις είχα λίγο χρόνο στη διάθεσή μου, πήγα να δω τους γιατρούς, γιατί αντιμετώπιζα κάποια προβλήματα. Οι εξετάσεις αποκάλυψαν καρκίνο του πνεύμονα. Έτσι ξαφνικά; Όχι τόσο ξαφνικά. Ήμουν τελείως γκούχου – γκούχου τον τελευταίο καιρό, έχω καπνίζεις για πάνω από 50 χρόνια, και σου το λέω γιατί πρέπει να είσαι προσεκτικός, να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου και αν -κάποιο κακό- σου συμβεί, μη φοβάσαι, ασχολήσου με το πρόσωπο, και ο Θεός Το έκανα Μου αφαίρεσαν τον μισό πνεύμονα, μετά ξεκίνησα ορισμένες θεραπείες, που όμως έχουν τις παρενέργειές τους: Κούραση βασικά, μεγάλη αδυναμία», περιγράφει.
Δύο χρόνια μετά την επίσημη διάγνωση της νόσου και ενώ οι θεραπείες συνεχίζονταν, προσβλήθηκε από τον κορωνοϊό μετά από ένα αεροπορικό ταξίδι.
«Εκεί, την άνοιξη (2022), φαίνεται ότι το πάτησα, ενώ έκανα τη συνηθισμένη μου ανοσοθεραπεία στο νοσοκομείο, η Κύπρος μου ζήτησε να δώσω συναυλίες για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή.
Δεν μπορούσα να αρνηθώ… Πήραμε όλες τις προφυλάξεις και κατεβήκαμε στο νησί με τον Ιώτη Κιουρτσόγλου. Πάντα φορούσα μάσκα… Και μόλις επέστρεψα πήγα για ύπνο με υψηλό πυρετό. Καλέσαμε γιατρό. «Γρήγορα στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο!», διέταξε. Ήμουν υπεύθυνος για τον κορωνοϊό. Όταν αποδυναμώθηκα από τις θεραπείες, κόλλησα τον ιό στο αεροπλάνο, γιατί τα αεροπλάνα είναι θάλαμοι αερίων και αυτό είναι το αποτέλεσμα».
“Οι γιατροί έκαναν μια συνάντηση για μένα. Αν πήγαινα στην εντατική λόγω δύσπνοιας, ήταν Μεγάλη Εβδομάδα. Αποφάσισαν να περιμένουν λίγο. Με έβαλαν μια σταγόνα, μια μάσκα οξυγόνου και με έβαλαν σε θεραπεία, με υψηλές δόσεις Lasix Ξυπνάω ένα βράδυ βρεγμένος είχα εσώρουχα, πιτζάμες, βρεγμένα σεντόνια, έκανα μια βλακεία. Να φωνάξω τις νοσοκόμες να με δουν έτσι.. Σαββόπουλος;
Συμβαίνει! Τι άλλο να κάνω, χτύπησα το κουδούνι. Ένας από αυτούς έφτασε πρώτος, είδε τι έγινε και κάλεσε τους άλλους. Όλα ανέκφραστα και άψογα:
– Σήκω, κύριε Σαββόπουλε.
Να γδυθώ; Έβγαλα αμήχανα τις πιτζάμες μου. Με έλεγξαν. Βγάλε επίσης τα εσώρουχά σου. Τα έβγαλα και στάθηκα στη γωνία ντροπιασμένος, κρύβοντας ό,τι μπορούσα με τα χέρια μου. Ήμουν γυμνοσάλιαγκας, ένα τίποτα.
Και καθώς ήμουν τέτοια που άνοιξε η γη να με καταπιεί, ξαφνικά μου δόθηκε η εντύπωση ότι δεν είχε πια σημασία, σαν να μου έφυγε ένα βάρος, μια ανάσα, και αφέθηκα στα χέρια των γυναικών. Με έπλυναν, με έβαλαν καινούριες πιτζάμες, με ξάπλωσαν σε καθαρά σεντόνια και με σκέπασαν.
Χρόνια πολλά, μου είπαν οι αδερφές καθώς έφευγαν. Το Πάσχα είχε φτάσει. »
