Η Μαρί ξέρει ότι δεν είναι μόνη. Από τη δεκαετία του 1960, περισσότερα από 2.200 παιδιά σε όλο τον κόσμο φαίνεται να έχουν περιγράψει αναμνήσεις από προηγούμενες ζωές. Και καταχωρήθηκαν σε μια βάση δεδομένων που τηρείται από το Τμήμα Αντιληπτικών Μελετών στο Τμήμα Ψυχιατρικής και Νευροσυμπεριφορικών Επιστημών της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια.
Η ιστορία πρώτα
Στην αρχή φαινόταν ότι η Νίνα ήταν απλώς μια φανταστική φίλη…
Η δίχρονη Aija είχε εφεύρει πολλούς φανταστικούς χαρακτήρες, αλλά οι γονείς της – ο Ross, μουσικός, και η Marie, ψυχολόγος – παρατήρησαν αμέσως ότι η Nina ήταν διαφορετική. (Η οικογένεια μίλησε στην Washington Post με την προϋπόθεση ότι θα χρησιμοποιηθούν μόνο τα μεσαία τους ονόματα λόγω της ευαισθησίας του θέματος.)
Από τη στιγμή που η Aija έμαθε να μιλάει, αναφέρθηκε στη Nina και οι περιγραφές της είχαν μια συνεκτική δομή. Το κοριτσάκι είπε στους γονείς της ότι η Νίνα έπαιζε πιάνο, της άρεσε να χορεύει και προτιμούσε το ροζ χρώμα (που δεν άρεσε στον Αγιά).
Όταν μίλησε ως Νίνα σε πρώτο πρόσωπο, η συμπεριφορά της άλλαξε: η φωνή της ήταν πιο απαλή και η συμπεριφορά της πιο ευγενική και διακριτική από ό,τι είχε συνηθίσει το ατίθασο κορίτσι.
Η Aija τους έλεγε μερικές φορές ότι η Νίνα φοβόταν ότι θα έρθουν οι κακοί να την πάρουν ή ότι δεν είχε αρκετά να φάει.
Μια μέρα, ενώ η Μαρί χρησιμοποιούσε το μπλέντερ, Ο Aija αντέδρασε με φρίκη: «Πάρτε το τανκ από εδώ!» Αυτή ούρλιαξε. Η Μαρί δεν καταλάβαινε πώς ήξερε η κόρη της τη λέξη «τανκ».
Όλα έμοιαζαν περισσότερο περίεργα παρά ανησυχητικά — μέχρι ένα απόγευμα στις αρχές της άνοιξης του 2021, όταν η Μαρί άρχισε να πιστεύει ότι υπήρχε κάτι περισσότερο στη Νίνα. Εκείνη τη μέρα, θυμάται η Μαρί, έπαιζε με την κόρη της.
Η Aija γύρισε ξαφνικά στη μητέρα της και είπε: «Η Νίνα έχει νούμερα στα χέρια της και τη στεναχωρούν».
“Τι είπες;” ρώτησε την κόρη της προσπαθώντας να κρατήσει τη φωνή της ήρεμη.
.
«Η Νίνα έχει αριθμούς στο μπράτσο της και τη στεναχωρούν», επανέλαβε η Αΐγια, δείχνοντας το εσωτερικό του αντιβραχίου της. Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Η Νίνα νοσταλγεί την οικογένειά της. Η Νίνα χώρισε από την οικογένειά της. »
Δεν ήταν μόνο οι λέξεις που έστελναν μια έκρηξη αδρεναλίνης στο σώμα της Μαρί, ούτε ο τρόπος που τις πρόφερε το παιδί της – σαφώς και σίγουρα, με το γράμμα «r» να προφέρεται σωστά, κάτι που συνήθως δεν μπορούσε να το κάνει ο Aija ήταν κάτι. στην έκφραση του μικρού κοριτσιού εκείνη τη στιγμή.
Σχεδόν τρία χρόνια αργότερα, Η Μαρί προσπαθεί να εξηγήσει τον εαυτό της. Τι ξέρει; που το κοριτσάκι δεν είχε ακούσει ποτέ για το Ολοκαύτωμα και δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τη σημασία των αριθμών στο αντιβράχιο.
Η Μαρί ξέρει πώς μπορεί να είναι αυτή η ιστορία και φροντίζει πολύ να τη μοιραστεί.
Δεύτερη ιστορία
«Νομίζω ότι ήμουν κάποιος άλλος»…
Στην Οκλαχόμα το 2009, ο 5χρονος Ράιαν Χάμονς ξαγρυπνούσε τη νύχτα και παρακαλούσε: «Μπορώ να γυρίσω σπίτι;» Μπορώ να δω τη μητέρα μου; » ή «Τι απέγιναν τα παιδιά μου;» Μερικές φορές ανέβαινε στο κρεβάτι της μητέρας του κλαίγοντας. Ήταν ξαπλωμένος δίπλα της ένα βράδυ, θυμάται η Σίντι Χάμονς, όταν της είπε ότι ήθελε να της πει κάτι. «Νομίζω ότι ήμουν κάποιος άλλος», ψιθύρισε.
Ο Ράιαν περιέγραψε πράγματα που η μητέρα του δεν μπορούσε να καταλάβει: που θυμόταν να ζούσε στο Χόλιγουντ σε ένα μεγάλο λευκό σπίτι με πισίνα.
Ότι είχε τρεις γιους και μια μικρότερη αδερφή. Ότι οδηγούσε ένα πράσινο αυτοκίνητο και η γυναίκα του ένα μαύρο.
«Ένιωθα σαν να ζούσα με κάποιον που έπασχε από Αλτσχάιμερ και θλίψη». είπε η Σίντι. Αλλά αυτός ο κάποιος ήταν το εγγόνι της και το μόνο που ήθελε ήταν να νιώθει ασφάλεια και ευτυχία.
Λίγο αργότερα, ο Ράιαν είδε έναν άντρα που αναγνώρισε από ένα από τα βιβλία της βιβλιοθήκης του, μια περιφερειακή φιγούρα σε μια φωτογραφία έξι ανδρών: “Είμαι εγώ!” είπε στη μητέρα του.
Η Σίντι άρχισε να φέρνει στο σπίτι βιβλία για το Χόλιγουντ της δεκαετίας του 1940 για να τα δει ο Ράιαν.
Λίγο αργότερα, ο Ράιαν είδε έναν άντρα που αναγνώρισε από ένα από τα βιβλία, έναν δευτερεύοντα χαρακτήρα σε μια φωτογραφία έξι ανδρών: «Είμαι εγώ!». είπε στη μητέρα του.
Μετά από έρευνα, ο άνδρας αναγνωρίστηκε ως ο Marty Martin, ένας πράκτορας ταλέντων που πέθανε το 1964.
Η Cindy και ο Ryan ταξίδεψαν στην Καλιφόρνια για να συναντήσουν την κόρη του Martin, Marissa Martin Rosenblatt, η οποία ήταν 8 ετών όταν πέθανε ο πατέρας της. Ήταν δύσπιστη – αλλά τελικά επιβεβαίωσε πολλές από τις αναφορές του Ryan, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που δεν συνειδητοποίησε ότι ήταν ακριβείς. Δεν ήξερε ότι ο πατέρας της οδηγούσε ένα πράσινο αυτοκίνητο ή ότι είχε μια μικρότερη αδερφή, αλλά και οι δύο αυτές δηλώσεις αποδείχτηκαν αληθινές.
Το πιστοποιητικό θανάτου του Μάρτι Μάρτιν ανέφερε ότι πέθανε σε ηλικία 59 ετών, αλλά ο Ράιαν επέμεινε ότι πέθανε σε ηλικία 61 ετών. Μια έρευνα στα αρχεία της τοπικής απογραφής το επιβεβαίωσε.
Επιστήμονες
Ως πρόεδρος του Τμήματος Αντιληπτικών Μελετών (DOPS) στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια για 10 χρόνια, ο Τάκερ έχει εργαστεί απευθείας με περίπου 150 οικογένειες, καταγράφοντας λεπτομερώς τις περιγραφές των παιδιών των αναμνήσεων της προηγούμενης ζωής τους.
Ο Tucker κληρονόμησε αυτό το έργο από τον Ian Stevenson, πρώην πρόεδρο του Τμήματος Ψυχιατρικής U-Va. και ιδρυτής του τμήματος που θα γινόταν τελικά DOPS. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1960, ο Στίβενσον ταξίδεψε στον κόσμο τεκμηριώνοντας περιπτώσεις μετενσάρκωσης, δημοσιεύοντας ακαδημαϊκά άρθρα και μια σειρά βιβλίων για τα ευρήματά του πριν από το θάνατό του το 2007. Η φήμη του Στίβενσον -ακόμη και μεταξύ των σκεπτικιστών για το θέμα- ήταν αυτή ενός σοβαρού και σχολαστικού επιστήμονα, από κάποιον που εξέτασε ανοιχτά τόσο τα δυνατά όσο και τα αδύνατα σημεία των περιπτώσεων που κατέγραψε.
Ωστόσο, δεν μπορούσε να αποφύγει την κριτική από την επιστημονική κοινότητα: Κάποιοι το ισχυρίζονται Η συνείδηση παράγεται από τον εγκέφαλο και επομένως δεν μπορεί να επιβιώσει μετά τον θάνατοάλλοι θεώρησαν ότι τα παιδιά που σπούδασε μπορούσαν να σχετιστούν» ψεύτικες αναμνήσεις», έχοντας ωθηθεί άθελά τους προς μια συγκεκριμένη αφήγηση από τους γονείς τους.
Ο Τάκερ συμφωνεί με την επιθυμία του Στίβενσον οι επικριτές αυτοί να αντιμετωπίσουν τα στοιχεία των αναφορών υποθέσεων και να αποστιγματίσουν το έργο του DOPS.
Διορθώθηκαν τα “μοντέλα”
Από τη μέχρι τώρα μελέτη τους, οι Tucker και Stevenson λένε ότι έχουν προκύψει σταθερές τάσεις:
Τα πιο σοβαρά και πραγματικά περιστατικά εμφανίζονται συνήθως σε παιδιά ηλικίας 2 έως 6 ετών.
Μπορεί ξαφνικά να περιγράφουν μέρη που δεν έχουν πάει ποτέ, ανθρώπους που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ, μερικές φορές χρησιμοποιώντας λέξεις ή εκφράσεις που φαίνονται πέρα από το λεξιλόγιό τους.
Μερικές φορές αναφέρονται εφιάλτες ή διαταραχές ύπνου. Πολλά από αυτά τα παιδιά είναι πολύ ομιλητικά και αρχίζουν να μιλούν νωρίτερα από τους συνομηλίκους τους.
Επιμύθιο
Οι περιγραφές των αναμνήσεων της προηγούμενης ζωής των παιδιών συνήθως εξαφανίζονται εντελώς όταν το παιδί είναι 7 ή 8 ετών.
Η Ayya αρχίζει να πηγαίνει στο νηπιαγωγείο και, όπως προέβλεψε ο Τάκερ, η παρουσία της Νίνα αρχίζει να ξεθωριάζει. Η μικρή είναι ενθουσιασμένη με το νέο της σχολείο και τους φίλους που κάνει εκεί.
Πριν από λίγους μήνες, λένε οι γονείς της, η Aiya μιλούσε όπως η Nina ή για τη Nina, σχεδόν κάθε μέρα. Σήμερα μπορεί να περάσουν αρκετές μέρες χωρίς να μιλήσει κανείς για αυτήν. Μέχρι τώρα, η Νίνα δεν έχει εμφανιστεί ποτέ στο σχολείο, τουλάχιστον εξ όσων γνωρίζουν. Ο Aija έγινε 5 ετών τον Δεκέμβριο
Ο Ράιαν είναι πλέον φοιτητής. Δεν θυμάται πλέον ότι είναι ο Marty Martin, αλλά δεν είναι μια ιστορία που μοιράζεται ούτε με άλλους.
Δεν ξέρει ακόμα πώς να περιγράψει αυτό που βίωσε: «Είμαι ανοιχτός σε οτιδήποτε», λέει, «αλλά δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι η μετενσάρκωση είναι πραγματική». Λέει ότι είναι σε ειρήνη με το άγνωστο, επικεντρωμένος στο μέλλον του.
Αλλά ξέρει ότι η μητέρα του εξακολουθεί να ψάχνει για απαντήσεις για το τι πέρασαν.
naftemporiki.gr
